AA Vision – ME SHQIPTARËT E AMERIKËS – Qazim Doda: VEZIR ADEMAJ “ALFREDI” from qazim doda on Vimeo.

Vezir Ademaj “Alfredi ” e fali gjakun për lirinë që ne sot e gëzojmë

Nevoja për një luftë çlirimtare në Kosovë nuk kishte alternative
Lufta Çlirimtare në Kosovë nuk ishte e rastësishme, vendi ishte i robëruar nga Serbët për një shekull dhe strategjia për çlirimin e vendit duhej të ndryshonte nga ato të më hershmet.
Kosova një vend i robëruar në juglindje të Evropës përbëhej nga shumica shqiptare që nuk gëzonte të drejtën elementare për të jetuar të lirë.
Mungonte çdo gjë në Kosovë, jo vetëm liria e të shprehurit, por edhe liria e egzistencës si shqiptar, kjo e shtyri popullin e Kosovës që të ndryshojë strategjinë e veprimit nga një rezistencë pasive dhe nënshtruese që çonte drejt asimilimit, në një rezistencë aktive, pra luftë të armatosur që çonte drejt çlirimit.
Formimi i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës kishte marrë hov në fillim të viteve të 90-ta, por nga fundi i kësaj dekade gjërat filluan të dalin në skenë. Serbia nuk e kishte ndërmend të largonte forcat pushtuese nga Kosova dhe represioni shtohej dita ditës. Rinia kishte mundësi të kufizuara të jetonte në Kosovë duke u persekutuar për mos pjesëmarrjen në luftën që serbët e zhvillonin kundër popujve të tjerë. Kosova kishte filluar të zbrazej dhe populli kishte filluar të pajtohej me politikën nënshtruese të lëvizjes pacifiste në Kosovë.
Në mërgim radhët ishin të gjata për t’ju bashkangjitur UÇK-së dhe Vezir Ademaj ishte ndër të parët
Në mërgim u largua pjesa më vitale e popullsisë dhe ishin vendosur në përgjithësi në shtetet perëndimore ku ndihmonin familjet e veta dhe filluan parapërgatitjet e tyre për një luftë të mundshme në Kosovë. Sapo filloi lufta ndërmjet Ushtarëve të UÇK-së dhe forcave pushtuese serbe, në perëndim të Evropës filloi mobilizimi i menjëhershëm dhe radhët për të marrë pjesë në luftën çlirimtare ishin të gjata.
Shqiptarët në Zvicër ishin ndër më të organizuarit dhe ju përgjigjën luftës menjëherë, jo vetëm me para, por edhe me vullnetarë. Janë të shumtë dëshmorët që u vranë në Kosovë të cilët ishin nisur nga Zvicra, kësaj radhe po ndalemi tek dëshmori i lirisë Vezir Ademaj.
Nga një sportist i dalluar në Zvicër, u bë një ushtar i vijës së parë të frontit
Ai ishte një sportist i dalluar ne artet luftarake, njëri ndër më të suksesshmit në Kik-Boks dhe gëzonte një autoritet tek zvicerianët por edhe tek komuniteti shqiptar në Zvicër, ishte anëtar i Federatës Zvicerane të Kik-Boks-it dhe i ishte nisur rrugës së vështirë për fitimin e titullit kampion Evropian. Paratë që i fitonte me e punën e tij, ia dhuronte Kosovës, në këtë rast jo familjes por njësiteve që kryenin sulme kundër caqeve serbe para fillimit të luftës. Me fillimin e luftës çlirimtare në Kosovë, Veziri e la karrierën e tij në Kik-Boks dhe ju bashkëngjit radhëve të UÇK-së. Edhe pse i përgatitur shume mirë fizikisht, ushtarakisht dhe moralisht, ai e vuri veten në dispozicion të UÇK-së në çfarëdo detyre që do t’i caktohej nga eprorët. Në fillim u emërua udhëheqës që të përgatiste njësitin special dhe me vonë u aktivizua në Smolicë ku zhvilloheshin luftimet dhëmbë për dhëmbë. Derisa ishte në Smolicë, ai krijoi lidhje direkte me komandantin e Zonës Operative të Dugagjinit Ramush Haradinaj. Në shkollën e Sheremetit i përgatiste njësitet e reja dhe ne Gllogjan merrte pjesë në Njësitin Diversant. Duke e parë vendosmërinë, talentin dhe shkathtësinë e tij e emëruan komandant i trupave Komando të Rekës së Keqe, rajon i cili kishte filluar rezistencë të rrept kundër armikut.
Nga një Vezir Ademaj Student në Kosovë, i përndjekur nga pushtuesi serb i cili detyrohet të emigronte në Zvicër ku u bë një Vezir i njohur si ylli i Kik Boks-it në Gjenevë, u kthye në Kosovë të bëhej një ushtar i lirisë, një komandant i suksesshëm në përgatitjen e djemve dhe vajzave për të luftuar. Kur u kthye Veziri duke u bazuar në rrethanat që ishin dhe vetëmohimi që kishin ushtarët e lirisë, nuk dëshironte që të përdorë ndonjë emër tjetër, por as emrin e vet nuk e thoshte, gjithnjë duke menduar se njerëzit e kishin harruar dhe nuk do ta gjejnë se kush ishte. Duke folur në radio-lidhje ku merrte dhe jepte urdhërat me komandantët e zonave ku zhvillohej lufta, dikush nga ushtarët që kishte ardhur nga Zvicra e kishte njohur zërin e tij dhe kishte bërtitur me zë të lartë : Alfredi! Tash po e di që kemi me e fitue luftën!” I kishte thënë bashkëluftëtari i tij në radio-lidhje i cili dikurë kishte qenë bashkë-mërgimtar me të. Kështu e kishin thirrur ne Zvicër derisa ai po çante rrugën drejt titullit të kampionit në Kik Boks. Nga ai çast Veziri filloi ta përdorte nofkën “Alfredi” të cilën e mbajti gjatë luftës derisa ra heroikisht.
“Alfredi” nuk i vënte vetes kufi në fushë-luftimet e tij, ai mori pjesë në ofenzivën që iu bë forcave të armikut në Baballoq, në Prejlep e deri në Rahovec. Më shumë ishte i koncentruar në luftimet e Smolicës për çka flasin edhe dëshmitarët që e kanë parë duke e cilësuar si luftëtar që tregoi trimëri të rralla.
Kjo familje kishte traditë në luftën kundër pushtuesit
E kishte traditë kjo familje që të luftonte për liri dhe të jepte bukë për trima, kulla e Ademajve në Sheremetaj është më e vjetër se dy shekuj, në të kishin hyrë shumë heronj duke filluar nga Bajram Curri e deri tek Bekim Berisha “ Abeja.” Luftës çlirimtare ju bashkuan Veziri, Shaqiri dhe Rasimi, këta ishin luftëtarë në vijën e parë të frontit. Babai i tyre Hyseni ishte mjeshter i mirëmbajtjes së pushkëve, Nëna Mejreme ua përgatiste bukën luftëtarëve të lirisë dhe vëllau Hasani nga Amerika ua dërgonte paratë për t’i mbuluar shpenzimet dhe për nevoja të tjera, pra një familje në luftë me të njëjtën ëndërr: të bëhet Kosova e lirë!
Rënja heroike e Vezir Ademajt “Alfredit” i mobilizoi bashkë-luftëtarët e tij edhe më shumë
Në mëngjesin e 25 Korrikut të vitit 1998, në Kallavajë të Junikut “Alfredi” plagoset rëndë dhe bie heroikisht në luftimet e ashpërta që u zhvilluan atë ditë.
Shtabi i Gllogjanit kishte qenë i pa furnizuar mirë me armatim, kur “Alfredi” kishte qenë atë natë, nga keq-ardhja qe i kishte parë se vërtetë kishin pasur shumë nevojë për armatim e kishte lënë Kallashnikovin e vet, në atë rast kishte ndërhyrë Bekim Berisha “Abeja” dhe ja kishte dhënë një Tompson të vetin, i kishte thënë se ti duhet patjetër të mbajsh një armë me vete. I lodhur, pa fjetur tërë natën, duke u kthyer nga Gllogjani, Veziri ndeshet me forcat e armikut të cilat kishin depërtuar në arat me misër në Kallavajë të Junikut. Gjatë luftimeve, “Alfredi” plagoset rëndë dhe më vonë ndërron jetë. Duke e parë se “Alfredi” ishte vrarë dhe armiku ishte futur në Kallavajë të Junikut, Naim Maloku bashkë me disa bashkëluftëtarë shkon menjihere në atë zonë dhe ndeshet me forcat e armikut. Aty plagoset Naim Maloku por i shpëton vdekjes. Në ato luftime u plagosën edhe Nimon Tofaj dhe Hysen Arifi i cili vdes pas dy javësh nga plagët e marra në këto luftime, ndërsa armikut ju shkaktuan dëme të mëdhaja në njerëz dhe në teknikë. Ai ra për lirinë e Kosovës për të mos u harruar kurrë. E kaluara e tij, trimëria në beteja dhe dëshira e tij për sublimim, e kishin bërë “Alfredi”n edhe më të dashur tek bashkëluftëtarët e tij. Në ditën kur varroset “Alfredi”, babai i tij Hyseni duke e ndier dhembjen dhe krenarinë në të njëjtën kohë qëndron stoik përballë, në atë moment i afrohet Shaban Golaj i cili kishte qenë bashkëluftëtar i “Alfredit”, i prekur nga humbja fizike e shpirtërore që kishte përjetuar i betohet Hysenit duke i thënë: Ta dhashë besën o baca Hysen se kam me e marr gjakun e “Alfredit”!
Shaban Golen e luti baba i “Alfredit” se nëse djali im e ka pasur këtë fat të bie dëshmorë i lirisë, nuk do të thotë që edhe ti të biesh dëshmorë, mos u ngut se lufta për liri ka edhe hidhërime por më shumë krenari.
Një ditë pasi varroset “Alfredi”, i zemëruar për humbjen e bashkëluftëtarit dhe shokut të ngushtë, Shaban Golaj e ndërmerr një aksion kundër forcave serbe në Kallavajë të Junikut të cilat ishin pozicionuar deri në Nivokaz. Shabani nuk e njihte frikën dhe besën që ja kishte dhënë Hysen Ademajt e kishte mbajtur, ai e kishte shkatërruar një tank dhe duke vazhduar luftimet kundër forcave të armikut, një predhë nga Praga e kishte qëlluar dhe kështu bie heroikisht Shaban Golaj, njëri ndër luftëtarët më të devotshëm në atë zonë. Hysen Ademaj i cili ju kishte shërbyer ushtarëve të lirisë duke ua pastruar grykët e pushkëve dhe duke ju dhënë moral se lufta për liri sjell vetëm krenari, kur dëgjoi për vrasjen e Shaban Golës ju kishte thënë bashkëluftëtarëve të tij se nuk qava për djalin që më ra dëshmor, por e kam të vështirë të ndal lotin për këtë trim i cili e dha jetën duke e mbrojtur besën e dhënë për të marrë hak për Vezirin tim.
Po më mbetet merak që nuk isha atë ditë bashkë me Vezirin
Shaqiri, vëllau i “Alfredit” i cili ishte bashkëluftëtar i tij e përshkruan rastin kur Bekim Berisha “Abeja” kishte ardhur në konakun e tyre: ” Abeja ishte tek ne disa here, në një rast kur “Alfredi” u zgjodh komandant i njësive komando të asaj zone, unë dhe Abeja rrinim jashtë derisa u krye takimi. Më pastaj shkuam në lagjen e Çokut (Junik) për ta marrë një rimorkio, ajo ishte e mbushur me armatim, predha dhe municion. Atë armatim e dorëzuam në lagjen e Gaxaferrit dhe kur u errësua ne shkuam në kullën tonë në Sheremetaj. Në mes të natës erdhi “Alfredi” dhe e mori “Abenë” për të vazhduar rrugën për Gllogjan.”
Shaqiri nuk dëshiron të flasë shumë për vrasjen e vëllaut të tij Vezirit, ai e akuzon veten që nuk ishte atë ditë bashkë me Vezirin në momentin kur u vra, e kishin caktuar ne një pikë tjetër që të ruante një rrip të hollë ku mund të kalohej furnizimi me armatim. Juniku ato ditë ishte komplet i rrethuar.
Shkolla e fshatit e merr emrin e Vezirit, kurse një rrugë në Gjakovë akoma nuk është aprovuar
Pas 14 vitesh, shkolla në fshatin Sheremetaj e mori emrin e Vezir Ademajt dhe Hysen Arifit. Për të gjithë ata që e kanë njohur Vezir Ademajn “Alfredin” ky emer mbetet i paharruar, derisa për gjeneratat e ardhshme mund të merret si një shembull se si duhet të luftohet për atdhe. Kjo Familje ka bërë kërkesë tek institucionet e Republikës së Kosovës për njohjen e kullës së tyre si objekt i rëndësishëm i kulturës dhe historisë.